Από τον Γιάννη Θ. Πατέλλη
Με την καρδιά μου είχα στενή σχέση από μικρό παιδί. Ηταν αυτή που φρόντιζε να είμαι καλά, να πηγαίνω στο σχολείο και να παίζω στην αλάνα της γειτονιάς μου. Την ένιωθα μόνο, κάπου-κάπου, να τρεμουλιάζει και να χοροπηδά παράξενα, όταν με σήκωνε η δασκάλα στον πίνακα για να λύσω κάποιο πρόβλημα.
Αργότερα στο Γυμνάσιο συνήθισα πια, κι’ εγώ και η καρδιά μου, τη διαδικασία της προφορικής εξέτασης. Σηκωνόμουνα να πω μάθημα χωρίς να τρομάζω ούτε εγώ ούτε αυτή. Τότε με ταλαιπωρούσε μόνο όταν ερωτευόμουν. Βροντοχτυπούσε άτσαλα και πήγαινε να σπάσει όταν πλησίαζα το αντικείμενο του πόθου μου, την συμμαθήτρια με τη μπλε ποδιά. Δεν με ανησυχούσε όμως γιατί ακόμα και οι μελωδίες από το ραδιόφωνο τραγουδούσαν γι’ αυτήν: «καρδιά μου καημένη πώς βαστάς και δεν ραγίζεις…» ή «σκληρή καρδιά γιατί να σ’ αγαπήσω…».
Όσο κυλούσε η ζωή, με τις αγωνίες και τις στενοχώριες της, τις χαρές και τις λύπες της, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις της, τόσο ο δεσμός μου μαζί της, με την καρδιά μου εννοώ, γίνονταν όλο και πιο ιδιαίτερος. Φρόντιζαν γι’ αυτό και τα τραγούδια αφού, ένα στα δυό, μιλούσε για την καρδιά: «Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου….», «Καρδιά μου μην κλαις…», «Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος…».
Κάπως έτσι, εγώ και η καρδιά μου, συνεχίσαμε να συμπορευόμαστε χρόνια ολόκληρα, κάπου μισό αιώνα. Τα μέσα μου τα ένιωθα μέλι-γάλα, αλλά και τα έξω μου ακόμα καλύτερα. Νόμιζα ότι εγώ θα χοροπηδώ ελεύθερα, θα τρώγω και θα πίνω κατά βούληση, κι’ αυτή, η καρδιά μου, θα φροντίζει μη μου λείψει τίποτα.
Να όμως που, κάποια μέρα, βαρέθηκε να με νταντεύει και να ικανοποιεί τα χούγια μου!
Ήταν, θυμάμαι, ανήμερα Χριστούγεννα και ήταν μαζεμένη γύρω από το τραπέζι όλη η οικογένεια, η μικρή και η μεγάλη. 
Τρώγαμε και πίναμε γενναία, «διά το καλόν της ημέρας», όταν ένιωσα ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με την καρδιά μου. ¢ρχισε να κτυπά άτσαλα και να με ταρακουνά όπως τα τυμπανάκια που έχει μπροστά του και βαράει με μανία ο ντράμερ. Με έλουσε κρύος ιδρώτας! Ηταν και η εποχή που άρχισα να διαβάζω και να ακούω, εδώ κι’ εκεί, για χοληστερίνες, υπέρβαρους, ανάσκητους, καρδιοπαθείς και εμφράγματα.
Μέχρι τότε οι σχέσεις μου με την καρδιά μου ήταν πάντα άριστες. Τώρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι και οι καλύτερες σχέσεις, κάποια στιγμή, διαταράσσονται! Για να είμαι ειλικρινής τρόμαξα πολύ και φοβήθηκα μη μου ζητήσει διαζύγιο. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι εάν η καρδιά μου επέμενε να με χωρίσει δεν θα έπαυα να υπάρχω μόνο εγώ αλλά και εκείνη.
Για να αποφύγω λοιπόν μια τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη έβαλα στη ρουτίνα της ζωής μου και τους καρδιολόγους. Αλλοι ήταν πιο αυστηροί και άλλοι πιο ήπιοι. Εκανα τα καρδιογραφήματά μου, έπαιρνα τα χαπάκια μου, έκοψα τις περισσότερες γλυκές παρανομίες και προσπαθούσα να περπατώ όσο μπορούσα περισσότερο.
Στο σημείο αυτό, στο περπάτημα, είμαι ιδιαίτερα συνεπής γιατί ήμουν και τυχερός. Ο καλύτερος μου φίλος, ο «κολλητός» μου, είναι οπαδός της πεζοπορίας. Εδώ και αρκετά χρόνια σβαρνίζουμε παρέα τις πλατείες, τους δρόμους και τα δρομάκια, κεντρικά και εξοχικά, μέχρι που μας έμαθαν όλοι. Οπως κι’ εγώ είχα μάθει, απ’ έξω κι’ ανακατωτά, τι είναι τα μπάϊ-πας ή τα στεντ και συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι κάποτε μπορεί και να τα χρειαστώ.
Τελικά η καρδιά μου προτίμησε τα στεντ κι εγώ της τα προσέφερα στο «Ωνάσειο» γιατί, κάποτε που το επισκέφτηκα για καρδιολογική εξέταση, είδα στην είσοδο μια μεγάλη φωτογραφία του ιδρυτή του. Ο Ωνάσης, λάτρης του ποτού και των διάσημων γυναικών, φαίνεται ότι, εκτός από πολλά λεφτά, είχε και γερή καρδιά. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, της ζωής και ανοιχτόκαρδος, είναι φυσικό να ιδρύσει και καλό καρδιολογικό νοσοκομείο.
Προχτές μάλιστα διάβαζα, στη στήλη του κ. Κρεμαστινού στην «Ελευθεροτυπία», την ωφέλεια που παρέχει στην καρδιά η μετρημένη χρήση του κόκκινου κρασιού.
