του αείμνηστου Σκεύου Συριώτη
Εσένα τραγουδώ, πατρίδα
του φθινοπώρου μολυβένιαν ώρα.
Μαύρ' ειν' η γη , κι η ξενιτειά κι η μπόρα
βαρειά του γυρισμού χωρίς ελπίδα.
Τ' Οχτώβρη παραμύθι πάλι κι είδα
τον πούντο σου , φτωχή αγιασμένη χώρα ,
πως ήρτα για να βρω ν' αράξω τώρα
παλιάς ζωής ζητιάνος σου , πατρίδα.
Να βρω στις βάρκες τους ψαράδες πάλι,
στον ίσκιο τα νερά και την απόχη ,
στο τίμιο του νησιού μου ακρογιάλι.
Να πέφτει να το δω το πρωτοβρόχι,
μ'άγιες παλιές μορφές να ζήσω πάλι,
την Κάλυμνο να βρω, τα μάγια πόχει...
Εσένα τραγουδώ, πατρίδα
του φθινοπώρου μολυβένιαν ώρα.
Μαύρ' ειν' η γη , κι η ξενιτειά κι η μπόρα
βαρειά του γυρισμού χωρίς ελπίδα.
Τ' Οχτώβρη παραμύθι πάλι κι είδα
τον πούντο σου , φτωχή αγιασμένη χώρα ,
πως ήρτα για να βρω ν' αράξω τώρα
παλιάς ζωής ζητιάνος σου , πατρίδα.
Να βρω στις βάρκες τους ψαράδες πάλι,
στον ίσκιο τα νερά και την απόχη ,
στο τίμιο του νησιού μου ακρογιάλι.
Να πέφτει να το δω το πρωτοβρόχι,
μ'άγιες παλιές μορφές να ζήσω πάλι,
την Κάλυμνο να βρω, τα μάγια πόχει...