Η γιορτή της ελπίδας

«Απ’ τις γιορτές, αυτήν κυρίως ψηλά γιορτάζει όλος ο κόσμος», έγραφε ο ποιητής Τάκης Παπατσώνης για τα Χριστούγεννα. Στην βαθειά του πίστη στήριζε ο ποιητής την εσωτερική του ενόραση για τη φάτνη, παρά τα όσα γήινα τροφοδοτούσαν τις αισθήσεις του σώματός του : « Είδα αυτό το Αχούρι, σκοτεινό, αμελημένο, και οσφράνθηκα και πάτησα το μαλακό σανό…».
Δεν είναι και τόσο εύκολο σήμερα, είτε ανήκουμε στους πιστεύοντας και θρησκευόμενους είτε όχι, να οσφρανθούμε την πραγματική οσμή που αναδύει η φάτνη της Θείας Γέννησης. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί το νόημά της έπειτα από τόση παραχάραξη και νόθευση. Από την εποχή του Ευαγγελιστή Ματθαίου και των γραφών κύλησε πολύ νερό στο μήλο της ιστορίας και των εθίμων. Στις ημέρες της εμπορευματοποίησης των πάντων ακόμα και οι φιγούρες της Αγίας Οικογένειας, το Θείο βρέφος, οι Μάγοι, φαντάζουν χάρτινοι ή πλαστικοποιημένοι στους πρόποδες του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Κανένας δεν θυμάται πια ότι κάποτε ο «εκ Παρθένου τεχθείς», σε μια συμβολική πράξη, άρπαξε το «φραγγέλιο» για να εκδιώξει από το ναό τους αχαλίνωτους κερδοσκόπους.
Στη σημερινή εποχή θέλει πολύ κουράγιο για να ανακαλύψει κανείς ψήγματα αγάπης και ανθρωπισμού στον παγκόσμιο ιστό ή στον περίγυρο της καθημερινής ζωής μας. Αποτελεί άπιαστο όνειρο η ανατολή του «Ηλιου της δικαιοσύνης» που επαγγέλλεται το χριστουγεννιάτικο απολυτίκιο. Δυσεύρετη παραμένει η δικαιοσύνη ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους που δηλώνουν διάκονοι του θείου. Κι’ ας μη μιλάμε πια για «χιτώνες». ¼σους και να έχουμε όχι μόνο δεν δίνουμε τον ένα στο συνάνθρωπό μας που υποφέρει, αλλά προσπαθούμε να του αρπάξουμε και το μοναδικό που έχει. Και είμαστε ικανοί για όλες τις μικρότητες και όλες τις αθλιότητες.
Δεν μπορώ να ξέρω πόσοι από εμάς βρίσκουν ομοιότητες στη σύγκριση της σημερινής παγκοσμιοποιημένης εποχής με εκείνην, της κυριάρχου ρωμαϊκής τυραννίας, στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός. Δεν μπορώ, ακόμα, να γνωρίζω πόσοι από εμάς πιστεύουν στην ανάγκη ύπαρξης των εορτών και το συμβολισμό τους.
Ομως από παλιά, από τον καιρό του Αβδηρίτη φιλόσοφου Δημόκριτου, ξέρει ο άνθρωπος ότι «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός αναπάνδοχος». Δηλαδή η ζωή δίχως τις εορταστικές ανάσες μπορεί να καταντήσει βραχνάς, όπως ακριβώς καταντά ανυπόφορος ένας δρόμος μακρύς που δεν έχει ένα πανδοχείο για λίγη ξεκούραση.
Ακόμη και αν με τα χρόνια, οι γιορτές, υποβαθμίστηκαν σε ρουτίνα, χάνοντας τον όποιο πνευματικό τους χαρακτήρα, αναλαμβάνει να τις αναστήσει και να τις εξιδανικεύσει η νοσταλγία. Δεν γίνεται να υπάρξουμε χωρίς αυτές, χωρίς την προσμονή και την ξεχωριστή ατμόσφαιρα που τις συνοδεύει. Εστω και αν, μετά το πέρας τους, η γλύκα μετριάζεται από το παράπονο ότι και πάλι δεν προλάβαμε να κάνουμε αυτά που ονειρευόμασταν και πάλι δωρίσαμε παιχνίδια αντί αισθήματα και πάλι θα μας περιβάλλει η εξουθενωτική ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτή την πεζή ρουτίνα διακόπτει, πιστεύω ανακουφιστικά, η ετήσια έλευση της μεγάλης παγκόσμιας γιορτής των Χριστουγέννων και η αγιοσύνη των υπολοίπων ημερών που την συνοδεύουν. Της αξίζει, λοιπόν, κάτι παραπάνω από τη συνήθη γκρίνια. Μια μικρή, έστω, προσοχή και κάποια ψήγματα εσώτερου επανελέγχου του καθημερινού προσανατολισμού μας.
Κάπως έτσι, ίσως, αισθάνεται και ο ποιητής Παπατσώνης, τιτλοφορώντας το ποίημά του «Στο βουνό των ελάτων λίγο πριν τα Χριστούγεννα» σηματοδοτώντας την κοπιαστική πορεία προς τη βουνίσια κορυφή, με την ελπίδα της καθαρής ανάσας και της θέασης του νέου και υψηλού. Και τα Χριστούγεννα είναι κυρίως η γιορτή της ελπίδας που γεννά η έλευση του καινούργιου. Χωρίς αυτή την ελπίδα δεν θα μπορούσε να έχει συνέχεια η δύσβατη ανάβαση προς την ελατοφόρο κορυφή.

(Κάλυμνος, Χριστούγεννα 2009-Αναδημοσίευση από την εφημ. ΑΡΓΩ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ)